एकटा जीव सदाशिव

अनोळखी शहरात 'एकट्याने' वास्त्यव्य करणं पण कधी कधी सुखाचं असतं. अट एकच खिसा भरलेला हवा. खर्च केलाच पाहिजे असं बंधन नाही पण चिंता नसावी. मग मन मारायची गरज उरत नाही. मन मानेल तसं निश्चिन्तपणे भटकवता येतं. मनाचा व्यायाम हा वेगळा न झेपणारा गहन विषय, आतातरी नको.
तर अनोळखी शहरात 'एकट्याने' आल्यावर life कसं शांत होतं. सुपरफ़ास्ट चालणारी गाडी एकदम पॅसेंजर होते. सुट्टीचा दिवस तर रेंगाळत रेंगाळत निघून जातो. धावपळीत अडकलेल्या जीवाला उसंत मिळते.
वेळ कसा Invest करावा याचा Sense असलेल्या एखाद्याला तर पर्वणीच वाटावी. काय छंद जोपासायचे ते जोपासा. कोणाचाच अडथळा नाही.
कुठे जायची गडबड नाही, कोणासाठी काही करायची गरज नाही. जीवाला काही काळजीच नाही. निवांत आपल्या सोयीनं उठायचं, आपल्या गतीनं कामं करायची.
माणसं नवीन, जागा नवीन, आपणही नवीनच. अचानक पाटी एकदम कोरी झाल्यासारखे वाटते. लिहा काही लिहायचे आहे ते.
कोणीच ओळखीचं नाही म्हणून चुकवायचा प्रश्न नाही कि कोणी आपल्याला चुकवत नाही. सगळ्यांशी सारखेच अंतर आणि एकच नाते human being, माणूस हीच ओळख. किती भारी.
आपल्या राहत्या भागात आपलं status संभाळण्याचं नकळत एक दडपण असतं. इथं तसलं काही नसतं, काहीही घाला, काहीही करा. कोणी तुमच्याकडं पाहत पण नाही.
सगळ्याच वाटा सारख्या, काहीच वर्ज्य नाही, कुठेही फिरा. कसले पूर्वग्रह नाही, कसले चांगले-वाईट चे शिक्के नाही. काही नाहीच आवडले तर आपल्याला काय करायचे आहे, आपलं थोडीच गाव आहे, अशी सोईस्कर पळवाट आहे.

आवडती माणसे दिसत नसल्याचा त्रास होतो पण नावडती माणसं दिसत नसल्याचं सुख पण असतेच. आणि एकटेपणाचा फार विचार करायचा नसतो. साथ देणारे बरोबर असतातच पण शेवटी प्रत्येकजण आतून एकटाच असतो.