फिटेल का हे ऋण माझे
विवंचना आत दाटली
याच काळजीने मीच माझी
वर जागा शोधली
रोप मीच लावले
बघून स्वप्न उद्याचे
काय ठावं , याच जागी
इथेच सुळी चढायचे
रोज रोज तोच सूर्य
तीच आग ओकतो
रोज रोज मीच का पण ?
तेच तेच भोगतो
मीच जर का अन्नदाता
रिक्त का रे चूल माझी ?
घेतला नांगर हाती
हीच का रे भूल माझी ?
ऐकतो सरकारनामे
अभय कर्जांना दिले
फासली पाने पुन्हा ती
भाव तैसेच राहिले
=====================
सिद्धेश्वर विलास पाटणकर